Cóż. Wypadało coś wrzucić tak na początek
Text już zbetowany. Czekam na komentarze, z góry dziękuję

Uprzedzam ze może to być jedna z najkrótszych miniatur jakie z w życiu czytaliście.



-Severusie! - Profesor McGonnagall wręcz przecinała szkolne korytarze.- Severusie, nie unikniesz tego! MUSIMY porozmawiać!
Nigdy Cię nie unikałem Minerwo, ale tym razem nie jestem na siłach żeby z Tobą rozmawiać kobieto... Myśli Mistrza Eliksirów wirowały równie szybko jak otoczenie, w którym się znajdował.
-Jesteś! Severusie, czy mógłbyś wyjaśnić mi, co robiłeś...
-Ja i panna Granger omawialiśmy jej ostatnie wypracowanie z teorii eliksirów.
-Leżąc pod ścianą twojego gabinetu wśród sterty butelek po whisky?!
-Butelki były trzy...troszkę im do sterty brakowało.
Twarz profesor transmutacji przybrała kolor szkarłatu a jej oczy zwęziły się do granic możliwości.
-Tak czy inaczej, upiłeś uczennicę, która...
-Jest pełnoletnia, a do ust nic na siłę jej nie wlewałem. Może ma jakieś problemy? Może opiekunka jej domu wpędza ją do grobu?
-Żaden z moich podopiecznych nigdy nie miał problemów natury alkoholowej.
-Minerwo, bardzo miło się gawędziło, ale niestety obowiązki wzywają. Mam lekcje, a później jestem umówiony na szklaneczkę ognistej z Colinem Creeveyem. Nie ma to jak chlapnąć sobie z Gryfonem. Życzę miłego dnia moja droga.

   Severus szybkim krokiem odszedł w stronę lochów. Co ja sobie myślałem? Żeby pić z uczennicą...W dodatku z Granger'ówną? To raczej nie były wyrzuty sumienia, Snape nie posiadał takiego organu, więc wyraźnie ubolewał nad swoją głupotą.

   Wieczorem nie udał się nawet na kolację. Nie widział żadnej przyjemności w oglądaniu oburzonej McGonnagall i skacowanej Granger. Rozsiadł się za swoim masywnym mahoniowym biurkiem, schował twarz w dłoniach i naprawdę głęboko zastanawiał się nad sensem swojego bytu, nad trudnościami, jakie niesie ze sobą życie, w ogóle nad sobą oraz innymi filozoficznymi bzdetami, kiedy drzwi gabinetu uchyliły się a do środka ukradkiem weszła Hermiona. Cóż za zdziwienie zabłysło w oczach profesora, kiedy zauważył dziewczynę a w jej delikatnej dłoni pocieszną pełną butelkę złocistego napoju.
-Sugerujesz coś Granger?
-A jak pan myśli profesorze?
-W takich sytuacjach jak ta, zazwyczaj nie myślę…racjonalnie.
-Dlaczego??
-Granger…spójrz na siebie.
Faktycznie, Hermiona wyglądała dzisiaj dość odmiennie. Zazwyczaj skromna szata zapięta na każdy możliwy guzik, teraz odsłaniała dosyć dużo.
-Ale ja kobieto, nie dam się zwieść! A już tym bardziej uwieść! Nawet nie myśl, że będę znowu wysłuchiwał jak Minerwa rozładowuje na mnie swoje napięcie z powodu kryzysu wieku średniego.
Hermiona milczała, wpatrywała się tylko w Snape’a
-Niech Cię szlag Granger! Ale Tym razem wrzucaj puste butelki do kosza.